Facebook Youtube Instagram
Wrocław
Facebook Youtube Instagram
Wrocław

SKRZYDŁA W KRATKĘ.
Wystawa ilustracji Agnieszki Semaniszyn-Konat

9 stycznia 2023 / poniedziałek / g. 17:00

9 stycznia 2023 / poniedziałek / g. 17:00

09.01 - 28.02

Impreza towarzysząca: Magazyn „W Kratkę” nr 6. O współpracy Uniwersytetu SWPS z Fundacją Dom Kultury – spotkanie

Artyści | Wystawy:

W swojej pracy twórczej Agnieszkę Semaniszyn-Konat najbardziej interesują problemy społeczne. W centrum jej uwagi jest przede wszystkim człowiek, zarówno dorosły jak i dziecko, a także ich wzajemne relacje, problemy wynikające z braku więzi albo z nieprawidłowego rodzicielstwa, prowadzące w konsekwencji do trudnych perturbacji w życiu dorosłym.

Wystawa prezentuje ilustracje powstałe w latach 2020-2022 w ramach współpracy Uniwersytetu SWPS z Fundacją Dom Kultury do piątego i szóstego numeru magazynu W Kratkę oraz ilustracje inspirowane niezwykle poruszającymi tekstami autorów i autorek piszącymi zza więziennych krat.
Wystawa obejmuje całość autorskiego projektu książki obrazowej dla dorosłych „Ocalić skrzydła”, o potrzebach i emocjach dzieci w szkole, z tekstem Jowity Wowczak, który nakładem Wydawnictwa Edukatorium ukazał się w 2021 roku.

Rozmowa z Justyną Domasłowską Szulc, Małgorzatą Jabłońską, Agnieszką Semaniszyn-Konat i Piotrem Szewczykiem wokół projektu magazynu ilustrowanego, który powstaje po dwóch stronach więziennego muru.

Wydarzenie towarzyszące wystawie: SKRZYDŁA W KRATKĘ. Malowane ilustracje Agnieszki Semaniszyn-Konat oraz pokazowi dzieł Małgorzaty Jabłońskiej i Piotra Szewczyka

W ramach spotkania poznać będzie można działalność warszawskiej Fundacji Dom Kultury (reprezentowanej przez jej prezes, Justynę Domasłowską Szulc), ze szczególnym uwzględnieniem projektu „W Kratkę” – magazynu ilustrowanego tworzonego przez osoby osadzone (piszące teksty) oraz artystki i artystów wizualnych. Od roku 2021 publikacja ta zyskuje kompleksową oprawę graficzną dzięki wspólnej pracy zespołu osób wykładających oraz studiujących na kierunku Grafika Uniwersytetu Humanistycznospołecznego SWPS. Wyjątkowy charakter magazynu, który finalnie trafia do bibliotek więziennych w całej Polsce, wynika z dobrej współpracy wszystkich zaangażowanych w projekt i wewnętrznie zróżnicowanych grup: osób prowadzących warsztaty, osób piszących, osób projektujących graficznie oraz osób koordynujących całość działań. We wrześniu 2022 roku 5. i 6. (przedpremierowy) numer magazynu prezentowany był przez Justynę Domasłowską Szulc, Małgorzatę Jabłońską i Piotra Szewczyka na słynnej documenta 15 w Kassel, w ramach udziału w performansie dyskursywnym autorstwa Jenny Brockmann pt. Entanglement #4 Melody, będącym kolejną odsłoną projektu Bypass tej autorki.

Spotkaniu w SWPS towarzyszyć będą pokazy prac w Galerii Grafiki, nawiązujące do współpracy wokół „W Kratkę”. Będzie to indywidualna wystawa Agnieszki Semaniszyn-Konat oraz pokazy dzieł Małgorzaty Jabłońskiej i Piotra Szewczyka, jakie zostały zainicjowane podczas documenta 15 w formie partycypacyjnych działań artystycznych z uczestnikami Bypass / Entanglement #4 Melody, na zaproszenie Jenny Brockmann.

Solaris_manipulacje

Wernisaż wystawy o g. 18:00  8 listopada 2022

Wernisaż wystawy:
g. 18:00  8 listopada 2022

08.11 - 30.11

Kuratorzy: Sławek Decyk, Michał Jakubowicz

Artyści:

Basia Budniak
Sławomir Decyk
Tomek Dobiszewski
Michał Jakubowicz
Paweł Kula
Diego López Calvin
Tarja Trygg
Tomasz Wendland
Ilan Wolff
Piotr Wołyński

Projekt „Solaris” będący propozycją z zakresu powolnej fotografii (slow photography), od powstania, tj. od 2000 r., zakłada manipulację obrazem oraz podważanie umowy społecznej w zakresie definiowania fotograficznego medium. Długie, antymigawkowe ujęcia trwające od kilku miesięcy do kilku lat w specyficzny sposób emancypują najważniejszy w fotografii temat, a mianowicie – światło, ujmowane w kategoriach obiektu.

Metoda solarigraficzna zakłada hybrydalność procesu łączącego zastosowanie analogowych materiałów światłoczułych, konwencjonalne aparaty i konstrukcje typu ready-made lub DIY, przetwarzanie zdjęć przy użyciu skanerów, cyfrową ale surową postprodukcję (ograniczoną do parametrów typu kadrowanie, kontrast, jasność) oraz dystrybucję zdjęć w przestrzeniach sztuki i net artu. Udostępnienie formuły projektu „Solaris” – wpierw na serwerze free.art, obecnie na wielu autorskich stronach WWW – popularyzuje ją wśród twórców wizualnych z całego świata, przekładając się na różnorodność solarnych rysunków. Na specyfikę zdjęć solarigraficznych wpływa wiele czynników, wśród których najważniejsze są: długie ekspozycje na światło (czas), usytuowanie geograficzne (położenie i klimat), przyjęte założenia konstrukcyjne (kamera), przyzwolenie społeczne dotyczące obecności kamer w przestrzeni publicznej (kultura/społeczeństwo).

Kilkumiesięczne ekspozycje papierowych negatywów ujawniają rysunki – nazywane drogą Słońca, śladami słonecznymi – zależne od ruchu planety Ziemi, mającej za „rysik” nasłoneczniony otwór kamery. Kiedy aparat ukierunkowany jest pod światło, a proces trwa co najmniej kilka tygodni, fotografia uwidacznia, jak Ziemia porusza obrazem, tworząc na nim cykliczne linie. W skrajnych warunkach naświetlenia odbywają się bezkamerowo, przy zastosowaniu solarigramów. Matryca przylega do realnego przedmiotu, natomiast obiektem obrazu nadal pozostaje światło.

Zdjęcia zmieniają się ze względu na usytuowanie geograficzne kamer. Inne zmienne tj. pory roku, długość dni, wilgotność, wpływają na materialność mechanizmów i stan negatywów. Silne naświetlenia niekiedy wprost wypalają rysunki, natomiast duża wilgotność nakłada osobne warstwy, dodając obrazom walorów materialnych przedmiotów.

Mechaniczną bazą solarigrafii są kamery otworkowe (#pinholecamera) będące współczesnymi, kreatywnymi modyfikacjami camera obscura. Ze względu na zastosowane materiały lub produkty do realizacji kamer, techniki solarigraficzne mają charakter recyklingowy, ale też symboliczny czy subwersywny, wyznaczają bowiem procesualne
ko-teksty (U. Eco) dla tworzonych obrazów.

W światowych metropoliach i dużych miastach przyzwolenie społeczne na obecność kamer monitorujących życie publiczne jest duże. Czym innym jednak jest przetwarzanie jednego obrazu przez wiele miesięcy lub lat za pomocą rzemieślniczych kamer. Niezidentyfikowane obiekty, puszki, pudełka, papiery fotograficzne pozostawiane w przestrzeniach publicznych, nierzadko są niszczone przez przechodniów. W ten sposób zdjęcia stają się świadectwami zgody lub jej braku na to, co odbiega od normy w przestrzeni publicznej. W innych przypadkach obrazy pokazują widoki z miejsc, gdzie zlokalizowane są pracownie artystów lub w których sztuka miesza się z prywatnością.

Michał Jakubowicz

Dziękuję za zdjęcia i cierpliwość.
Na oko i bez Twojego komentarza widać wyraźnie, że są to półroczne naświetlenia słońca, więcej niż poprawne od strony technicznej. Wszystkie solaria powinny mieć takie w posiadaniu, przynajmniej jedną wiszącą na ścianie solarigrafię:). Jednak dla osoby poszukującej czegoś więcej niż technikalia procesu otworkowego, czegoś więcej niż zachwyt nad odcieniem i głębią zieleni, przekroczenie aspektów estetycznych obrazów stwarza szansę na uwolnienie myśli z tego więzienia. Niezwykle cennym doświadczeniem mogą stać się wszelkie próby wyjścia poza szablon istniejący w solarigrafii (tej z pierwszego projektu) i poszukiwanie innych dróg oraz stosowanie własnych rozwiązań do pracy z fenomenem światła.

Upłynęły 22 lata od upublicznienia pierwszej strony projektu „Solaris 2000” na nieistniejących dzisiaj serwerach free.art. Solarigrafia i towarzyszące jej idee (czy to zaadaptowane dosłownie, czy to opacznie zrozumiane, w tym również rozwijane i popularyzowane pod zmienioną nazwą: solargraphy – Tarja Trygg), funkcjonują dzisiaj globalnie. Taki efekt przemian i manipulacji, jako następstwa uwolnienia idei projektu „Solaris 2000”, był brany pod uwagę przez jego twórców. Nazwa solarigrafia nie powstała na potrzeby określenia jej aspektów technicznych, ani jako wyłącznie nadanie nazwy takim obrazom. W naszym rozumieniu oraz intencjach była ona rodzajem praktyki artystycznej, propozycją wspólnego doświadczenia światłoczułości w wymiarze globalnym, właśnie dzięki pojawieniu się wtedy Internetu. Środkowe „i” w nazwie zostało użyte jako podkreślenie zupełnie nowych w polu sztuki możliwości sieci. Nazwa solarigrafia jako słowo stworzone w języku polskim zostało przetłumaczone około 2003 r. na język angielski jako solargraphy.

Z dzisiejszej perspektywy można uznać, że projekt „Solaris 2000” był nie tylko rodzajem wprowadzenia, inicjacji, zaproszeniem do zrobienia „wspólnego zdjęcia”, ale raczej samoistnym, autentycznie otwartym, czekającym na swoje metamorfozy i odkształcenia zjawiskiem.
Spójrzmy na solarigrafię jak na wachlarz możliwości sprzęgniętych z każdą podejmowaną decyzją w ramach realizowanego projektu. Solarigrafię rozumianą jako poszerzanie doświadczenia światłoczułości, będącej pośrednikiem a nie celem w rozpoznawaniu możliwości sztuki. Światłoczułość to język sztuki z potencjałem kodowania widoków spoza obszarów naszej widzialności.

Sławomir (Slavo) Decyk

ALL THAT COULD BE TRUE, BUT ISN’T

g. 17:00 – 21:00  wtorek 18.10. 2022

Kurator: Juraj Čarný

Artyści:

  • Basia Budniak
  • Sławomir Decyk
  • Tomek Dobiszewski
  • Michał Jakubowicz
  • Paweł Kula
  • Diego Lopez
  • Tarja Trygg
  • Tomasz Wendland
  • Ilan Wolff
  • Piotr Wołyński

Luchezar Boyadjiev /BG/, Ladislav Čarný, Džumelec (Erik Sikora), Aldo Giannotti /A-I/, Daniela Krajčová, Kundy Crew, Stano Masár, Jarmila Mitríková / Dávid Demjanovič, Dan Perjovschi /RO/, Ivana Šáteková, Shooty, Dušan Zahoranský

WSZYSTKO, CO MOGŁOBY BYĆ PRAWDĄ, ALE NIE JEST

Galeria Wędrowiec ma zaszczyt ogłosić współpracę z 8 Mediations Biennale Polska 2022 w Mosinie i Wrocławiu.

„Stworzyliśmy system, który preferuje fałszywe informacje nie dlatego, że my tego chcemy, ale fałszywe informacje sprawiają, że firmy zarabiają na nich więcej niż na informacjach prawdziwych. Prawda jest nudna.”
Sandy Parakilas, były operations manager Facebooka

W 2021 roku po raz pierwszy spotkaliśmy się na masową skalę z mistyfikacjami, które nie tylko zagrażały ludzkiemu życiu, ale także bezpośrednio zabijały. Nieodpowiedzialne zachowanie osób szerzących dezinformację, kwestionujących bezpieczne zasady (społeczny dystans, noszenie szat, ale też istnienie wirusa), zostało spotęgowane przez algorytmy decydujące o priorytetowej dystrybucji fake newsów. Nie mieliśmy pojęcia, że w 2022 roku na Ukrainie rozpocznie się wojna, a na Słowacji około 30% mieszkańców stanie po stronie agresora. Scena dezinformacji rozpowszechniająca nieuzasadnione i mylące informacje nie jest odpowiednio równoważona przez instytucje, które z porównywalną siłą rozpowszechniają fakty w sieciach społecznych. Stać się ofiarą wojny dezinformacyjnej jest stosunkowo łatwo, zwłaszcza gdy przeciwko farmom trolli i wyrafinowanym algorytmom portali społecznościowych stają nieprzygotowani i niewykształceni ludzie.

Wędrująca Galeria to nomadyczna platforma sztuki publicznej (balkon zbudowany na małej ciężarówce) prezentująca sztukę współczesną, muzykę i warsztaty w regionach (letnie festiwale, place, osiedla, szkoły i). Skupiamy się na miejscach, gdzie ekstremizm rośnie w sposób niekontrolowany, rozmawiamy z ludźmi, dla których uczestnictwo w wydarzeniu kulturalnym lub instytucji kultury jest niewyobrażalnym lub nieosiągalnym luksusem. We współpracy z międzynarodowymi artystami i poprzez metaforyczny język sztuki w zabawny sposób zwracamy uwagę ludzi na zagrożenia związane z ekstremizmem, rasizmem, ksenofobią i dezinformacją. Wizją jest pomoc ludziom w nauce krytycznego myślenia.

We współpracy z 8 Mediations Biennale Polska zaprezentujemy koncert i wystawę na temat inspirowany pracą grupy aktywistycznej Kundy Crew

Dokumentacja video:

In cooperation with Mediations Biennale Polska and Mosina Cultural Center

Supported using public funding by Slovak Arts Council

EXIT CODE

8 Mediatons Biennale Polska

2022

Agnieszka Semaniszyn-Konat

Agnieszka Semaniszyn-Konat: Ilustratorka, projektantka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Dyplom z projektowania książki obroniła w 2005 roku. Stypendystka Ministra Kultury i Sztuki w latach 2003-2004. Od 2016 wykładowczyni na Grafice, na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS we Wrocławiu. Obecnie debiutująca malarka. Zilustrowała ponad pięćdziesiąt książek dla dzieci i opracowała ponad setkę ilustracji i kolorowanek do podręczników szkolnych dla Wydawnictwa Operon, Skrzat, Gdańskiego Wydawnictwa Oświatowego oraz Adamada. Brała udział w licznych targach książki w Polsce oraz wystawach zbiorowych i indywidualnych.

Agnieszka Semaniszyn-Konat I Skrzydła w kratkę

W swojej pracy twórczej Agnieszkę Semaniszyn-Konat najbardziej interesują problemy społeczne. W centrum jej uwagi jest przede wszystkim człowiek, zarówno dorosły jak i dziecko, a także ich wzajemne relacje, problemy wynikające z braku więzi albo z nieprawidłowego rodzicielstwa, prowadzące w konsekwencji do trudnych perturbacji w życiu dorosłym.

Wystawa prezentuje ilustracje powstałe w latach 2020-2022 w ramach współpracy Uniwersytetu SWPS z Fundacją Dom Kultury do piątego i szóstego numeru magazynu W Kratkę, a także malarstwo inspirowane niezwykle poruszającymi tekstami autorów i autorek piszącymi zza więziennych krat.
Wystawa obejmuje całość autorskiego projektu książki obrazowej dla dorosłych „Ocalić skrzydła”, o potrzebach i emocjach dzieci w szkole, z tekstem Jowity Wowczak, który nakładem Wydawnictwa Edukatorium ukazał się w 2021 roku.

Małgorzata Jabłońska

Małgorzata Jabłońska – ur. 1976, artystka, projektantka, adiunktka we wrocławskiej Katedrze Grafiki Uniwersytetu Humanistycznego SWPS. Uzyskała dyplom z wyróżnieniem z projektowania graficznego w Pracowni Nowych Mediów na Wydziale Grafiki w Katowicach krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Ukończyła podyplomowe muzealnicze studia kuratorskie z zakresu sztuki współczesnej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Obroniła doktorat w dziedzinie sztuk plastycznych na Wydziale Grafiki i Komunikacji Wizualnej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Zajmuje się narracją wizualną, jest autorką grafik cyfrowych, prac z obszaru nowych mediów i instalacji (zrealizowanych we współpracy z Piotrem Szewczykiem) oraz projektów użytkowych. Prowadzi również warsztaty artystyczne i projektowe dla dorosłych, młodzieży i dzieci. Współpracuje z renomowanymi instytucjami kultury i placówkami edukacyjnymi. Jest uczestniczką wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i poza nim (Szwecja, Niemcy, Holandia, Austria, Czechy, Włochy, Litwa, Rosja, Korea). Jej prace znajdują się w kolekcji Podlaskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Białymstoku oraz w kolekcji sztuki współczesnej Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu. Jest dyrektorką artystyczną i jedną z ilustratorek 5 i 6 numeru magazynu „W Kratkę”.

Małgorzata Jabłońska | Limity

Małgorzata Jabłońska zajmuje się wizualnym opowiadaniem historii za pomocą piktogramów i podobnych im prostych elementów – przedstawiających i abstrakcyjnych. Jako nośniki tych oszczędnych form wykorzystuje głównie papier i drewno. Czasem pokrywa piktogramami przedmioty różnego przeznaczenia. Praca nad cyklem „Limity” miała miejsce m.in. w ramach artystycznego działania partycypacyjnego Małgorzaty Jabłońskiej na tegorocznej wystawie documenta 15 w Kassel. Działanie to było częścią performance’u dyskursywnego Bypass /Entanglement #4, autorstwa Jenny Brockmann (kurator: Antoni Burzyński).
Podstawą działania Małgorzaty Jabłońskiej były specjalnie przygotowane, duże sita (które zazwyczaj służą do przesiewania mąki). Funkcjonowały jako podłoże do budowania wspólnej kompozycji z autorskich piktogramów artystki, dostępnych dla uczestników w postaci naklejek z folii. Uczestnicy stworzyli wspólnie wizualną kompozycję z “więziennych” piktogramów: postaci, kształtów abstrakcyjnych oraz przedmiotów. Był to czas refleksji przez działanie. Piktogramy przedmiotów, z którymi pracowali uczestnicy akcji, to rzeczy lekceważone w życiu na wolności, które stają się ważne dopiero w realiach więziennych, zapewniając łatwiejsze funkcjonowanie czy przetrwanie – w wymiarze psychicznym i fizycznym. Technicznie, piktogramy były nanoszone na powierzchnię – siatkę – sita. W późniejszym czasie, już po zakończeniu Entanglement #4, obiekty zostały pokryte farbą, a naklejki zdjęte, co sprawiło, że dzięki przezierności sita, wszystkie użyte elementy wniknęły w strukturę kratki.  W czasie trwania akcji możliwe było generowanie dźwięku przy pomocy sit. Po zakończeniu działania partycypacyjnego, praca była kontynuowana przez artystkę, aż do uzyskania swojego ostatecznego kształtu.

Piotr Szewczyk

Piotr Szewczyk – artysta multimedialny, projektant w zakresie grafiki użytkowej i wzornictwa przemysłowego. Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Działa w obszarze sztuki współczesnej (nowe media, rzeźba – w tym realizacje w przestrzeni publicznej, instalacja, grafika, malarstwo, animacja komputerowa). Łączy aktywność artystyczną z poszukiwaniami teoretycznymi w różnych dziedzinach sztuki i techniki. Tworzy m.in. obiekty powstające przez połączenie precyzyjnego planowania z nieprzewidywalnością. Eksperymentuje w obrębie materii i technologii. Obok realizacji konceptualnych tworzy też dzieła skupione na poszukiwaniu emocji i piękna. Prace w kolekcjach polskich (Kolekcja Polskiej Sztuki Współczesnej, Muzeum Górnośląskie w Bytomiu; Kolekcja Małych Form Grafiki, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi; zbiory sztuki Biblioteki Śląskiej w Katowicach).Uczestnik wielu artystycznych wystaw krajowych i zagranicznych (Francja, Szwecja, Grecja, Niemcy – w tym documenta 15 w Kassel), wystaw dizajnu (Polska, Belgia, Portugalia, Czechy, Hiszpania, Węgry, Austria, Niemcy, Białoruś, Ukraina, Dania, Niemcy, Indie, Finlandia), a także festiwali filmowych (Polska – m.in. „Era Nowe Horyzonty”, Anglia, Irlandia, Francja, Grecja, Niemcy, Włochy, Rumunia, Hiszpania, Ukraina). Pracuje we wrocławskiej Katedrze Grafiki Uniwersytetu Humanistycznospołecznego SWPS. Jest autorem projektu graficznego 6 numeru magazynu„W Kratkę” i jednym z ilustratorów 5 i 6 wydania.

Piotr Szewczyk | Bębny malarskie

Wstępnie przygotowane „Bębny malarskie” były rozwijane w tym roku na wystawie documenta 15 w Kassel w ramach performance’u dyskursywnego Bypass /Entanglement #4, autorstwa Jenny Brockmann (kurator: Antoni Burzyński). W działaniu Piotra Szewczyka uczestnicy pracowali z jego autorskimi bębnami, których tworzywem były specjalnie przystosowane metalowe miednice (miednica jest ważnym elementem więziennej codzienności!) i płótno pokryte fakturą malarską. Poprzez użycie nietypowych pałeczek z końcówkami ściernymi, osoby biorące udział w działaniu wydobywały dźwięki a jednocześnie ingerowały w powierzchnię obrazu. Ostateczny efekt malarski tej pracy był wypadkową ruchu, siły ścierania, ilości i zaangażowania uczestników.

Basia Budniak

– artystka wizualna, pracująca z fotografią i obrazem wideo. Interesuje ją performatywność fotografii, jej doświadczanie na wielu poziomach – od momentu powstawania obrazu, przez jego kontemplację, po dekonstrukcję. Eksperymentuje z momentem styku z aparatem fotograficznym – od prywatnego użycia po polityczne. Traktuje często wizualność jako punkt wyjścia do działań artystycznych, którymi eksploruje przestrzenie oddziaływania obrazu na człowieka oraz jego uwikłanie w obraz.

Sławomir Decyk

ur. w 1968 roku, mieszka i pracuje w Poznaniu. Od 2002 roku jest pracownikiem Wydziału Fotografii UAP. Zajmuje się szeroko rozumianym zjawiskiem fotografii, instalacją oraz obrazem ruchomym. Refleksyjną postawę jego działań twórczych cechuje konfrontacja zapomnianych lub pomijanych metod obrazowania z aktualną praktyką doświadczania medium, definiowanie granicznych obszarów fotografii (w szczególności tych określanych jako postmedialne), poszukiwanie nowych środków wyrazu i narzędzi pozwalających przekroczyć własną wyobraźnię. Jest współtwórcą Solarigrafii i autorem unikalnej serii Cyklografii. Brał udział w ponad 70 wystawach w Polsce i za granicą, między innymi: Wielkiej Brytanii, Australii, Chinach, Hiszpanii, Kanadzie, Niemczech, Słowacji. Od roku 2020 prowadzi Pracownię Fotografii Eksperymentalnej na Wydziale Fotografii Uniwersytetu Artystycznego im. M. Abakanowicz w Poznaniu.

Tomasz Dobiszewski

urodził się w 1977 roku w Bydgoszczy. W 2005 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu, ukończył dyplom w Pracowni Fotografii Intermedialnej pod kierunkiem dr hab. Krzysztof J. Baranowski i prof. Stefan Wojnecki. W 2018 roku ukończył Międzywydziałowe Studia Doktoranckie na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, w 2020 obronił pracę doktorską. Od 2018 roku pracuje w Katedrze Sztuki Mediów. W latach 2008-2010 związany z galerią Foto-Medium-Art w Krakowie. Współpracował z grupami FUgg, laubyn, 6_3 oraz Teatrem Muzycznym Capitol we Wrocławiu. Mieszka i pracuje we Wrocławiu.

Formułuje artystyczną wypowiedź posługując się fotografią, wideo, animacją, instalacjami multimedialnymi i site-specific, mail artem czy książką artystyczną. W pracach, które są dowodami procesów artystycznego oswajania mediów, nie poprzestaje na czysto konceptualnych strategiach poznawczych, lecz wzbogaca dyskurs o elementy pozaintelektualne, jak na przykład wrażenia zmysłowe i poznanie intuicyjne. Eksperymentuje z nowym narzędziem nie tylko po to, by zrealizować prace z przewidywalnym dla owego narzędzia rezultatem, ale stara się przesuwać akcenty na peryferie danej metody i wykorzystywać przyrodzone, chociaż niepodstawowe właściwości urządzeń i technologii, często ciekawsze i nieoczywiste. Ostatnio skupia się na wizualizowaniu niemożliwych do percepcji zjawisk, które nie tylko poszerza wiedzę o otaczającym świecie, ale także pogłębia naszą wyobraźnię i rozwija myślenie wzrokowe. Prace w kolekcji Bunkra Sztuki w Krakowie (PL), Palace of the Governors Photo Archives at the New Mexico History Museum (USA), Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych (PL), Galerii Sztuki Nowoczesnej Muzeum im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy (PL), Muzeum Książki Artystycznej w Łodzi (PL) oraz w kolekcjach prywatnych. Stypendium Artystyczne Prezydenta Wrocławia (2022). Stypendium im. Jerzego Grotowskiego za osiągnięcia w dziedzinie sztuki (2017). Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012).

Michał Jakubowicz

ur. w 1977 we Wrocławiu, artysta wizualny używający w swoich pracach fotografii, filmu, obiektów, rysunku. Autor książek fotograficznych Dziady (2020), sub (2018), subPark (2016), zbioru badań Eksperyment koło fotografii (2018) oraz monografii Medium na białym tle (2008). Zainteresowany teorią i praktyką sztuk wizualnych jako sposobami namysłu nad kulturą i komunikacją. Pracuje w Uniwersytecie SWPS na stanowisku profesora uczelnianego.

Paweł Kula

konstruuje aparaty i zabawki optyczne, pracuje ze światłoczułymi pigmentami roślinnymi, wykorzystuje powidoki i zjawisko fosforescencji. Interesują go błędy procesów fotograficznych, obrazy znalezione i nie dające się utrwalić oraz techniki non-kamerowe. Jest współwynalazcą solarigrafii, jednej z popularniejszych alternatywnych metod fotograficznych pozwalającej na ekstremalnie długie czasy naświetlania. Projektuje działania edukacyjne dla instytucji kultury, szkół i galerii wykorzystujące język sztuk wizualnych oraz praktyki DIY. Miłośnik roślin domowych, pracy na działce i zimowych kąpieli.

Fotografował: David Jiménez

Diego López Calvin

Soria, Hiszpania 1965. Posiada stopień naukowy z zakresu Informatyki uzyskany na Uniwersytecie w Madrycie w Hiszpanii. Niezależny fotograf i artysta wizualny z Madrytu, gdzie na co dzień angażuje się w prace redakcyjne i tworzenie raportów na zlecenie różnych mediów, producentów oraz agencji reklamowych. Jego prace były publikowane przez czołowe gazety i czasopisma w kraju i za granicą. W latach 2016-2019 nauczał fotografii na Państwowym Uniwersytecie Rey Juan Carlos. Przez ponad 20 lat zajmował się fotografią otworkową, badał techniki fotograficzne wywodzące się z XIX wieku oraz fotografie wykonane z bardzo długim czasem ekspozycji. Opracowuje projekty artystyczne i prowadzi warsztaty korzystając z alternatywnych procesów fotograficznych w tematyce astronomii, geolokalizacji i zbiorowego uczestnictwa w sieciach społecznych poprzez tworzenie grup roboczych. Jego prace były prezentowane na wystawach w takich krajach jak: Hiszpania, Polska, Australia, Francja, Wielka Brytania, Jordania, Palestyna, Izrael, Stany Zjednoczone, Chile i Dubaj.

Miłosz Pobiedziński

Urodził się w 1973 roku w Wałbrzychu. W latach 1997–2002 studiował malarstwo na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w pracowni prof. Mieczysława Wiśniewskiego oraz fotografię u dr hab. Zdzisława Mackiewicza. Od 2004 roku jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym na stanowisku profesora uczelni w Katedrze Sztuk Wizualnych na Wydziale Form Przemysłowych w Krakowie. Pola działalności artystycznej: instalacje, ready mades, performance, malarstwo, fotografia kreacyjna.

Zrealizował 15 wystaw indywidualnych. Od 2000 roku bierze udział w ponad 60 wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą, prezentując swoje prace w takich galeriach jak: Muzeum Narodowe we Lwowie, Muzeum Książki i Drukarstwa w Kijowie, Instytut Polski w Sztokholmie, Studentenwerk w Göttingen, Le Château des Arcys we Francji, Centrum Sztuki Galeria El w Elblągu, Muzeum Okręgowe w Toruniu, Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, Muzeum Archidiecezji Warszawskiej w Warszawie, Galeria Sztuki Wozownia w Toruniu, Miejska Galeria Sztuki Arsenał w Poznaniu, Pałac Sztuki w Krakowie, Galeria Bielska BWA w Bielsko-Białej, Galeria Władysława Hasiora w Zakopanem, Zamek Książąt Pomorskich i Muzeum Sztuki Współczesnej w Szczecinie.
Prace znajdują się w zbiorach Studentenwerk w Göttingen, Muzeum Sztuki Współczesnej w Szczecinie, Fundacji Sztuki Współczesnej In Situ w Sokołowsku, a także w kolekcjach prywatnych we Francji i USA i Wielkiej Brytanii.

Tarja Trygg

związana z solarografią od przeszło dwudziestu lat, ekspertka z dziedziny solarografii i artystka wizualna. Wykształcenie: Licencjat ze Sztuki na Uniwersytecie Sztuki w Helsinkach, Edukator z dziedziny sztuki/sztuk pięknych. Pracowała jako starszy wykładowca na Uniwersytecie w Aalto, prowadząc zajęcia z fotografii na Wydziale Sztuki. Obecnie przebywa na emeryturze i skupia się na pisaniu swojej pracy doktorskiej pt. TWARZĄ W STRONĘ SŁOŃCA. Eksploracja Solarografii z obserwacją świata przez pryzmat fotografii otworkowej bez obiektywu. W latach 2006-2012, Tarja Trygg stworzyła globalny internetowy projekt solarograficzny do udziału w którym zaprosiła ochotników, którzy umieścili jej domowej roboty aparaty otworkowe na różnych szerokościach geograficznych w różnych częściach świata w celu mapowania materiału badawczego. Poza tym, intensywnie promuje ona nauki z zakresu solarografii, prowadząc wykłady i warsztaty, pisząc artykuły, organizując solowe wystawy a także uczestnicząc w wystawach zbiorowych i projektach międzynarodowych. W styczniu 2022 roku jej najnowsza wystawa pt. Niezwykły Świat Solarografii zorganizowana przez Galerię Sztuki ARS Longa w Helsinkach (Finlandia) ukazała świat widziany z innych perspektyw, niewidocznych gołym okiem.

Tomasz Wendland

Urodzony w 1960 r. w Poznaniu.

Edukacja:
Alanus Kunsthochschule Alfter/Bonn Germany (malarstwo) 1990.
Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu (rysunek, rzeźba, pedagogika), 1993.
Doktorat: “The Unknown”, Dartington College of Art, Plymouth University, Wielka Brytania, 2009.
Habilitacja: „Black Light”, University of Art in Poznań, 2012.

Realizuje swoje prace w różnych mediach: wideo i dźwięk, instalacja, rysunek, rzeźba, fotografia, obiekt, performance. Wspólne dla wszystkich prac jest poszukiwanie obecności tajemnicy, jej zmysłowe doświadczenie.

Kurator oraz inicjator wielu międzynarodowych projektów, między innymi Mediations Biennale Poznań, Hotel des Inmigrantes, Pavilion 0 i wielu wydarzeń w Belgii, Chinach, Niemczech, na Węgrzech, w Indonezji, Włoszech, Izraelu, Japonii, Korei, Turcji, Urugwaju, USA i w Polsce.

Ilan Wolff

Urodziłem się w 1955 roku w Nahariyi w Izraelu. Po ukończeniu studiów z fotografii w Haifie w Izraelu (1978-1981) wyjechałem do Europy (Amsterdam), gdzie przyjąłem technikę zwaną Camera Obscura, polegającą na korzystaniu wyłącznie z cylindrycznych aparatów fotograficznych z obiektywem otworkowym. Od 1992 roku mieszkam w Paryżu, gdzie zmieniłem studio a także inne pomieszczenia w Camera Obscura (C.O.) co pozwala mi tworzyć prace innym sposobem niż dotychczas. Mogę łączyć technikę otworkową z techniką fotogramu (Stenogramu) fotografując świat zewnętrzny, przedmioty oraz/lub ciało człowieka na papierze fotograficznym wewnątrz pomieszczenia C.O. Od 1995 roku używam mojej furgonetki jako aparatu otworkowego. Po przeprowadzce do Seyssel (Francja) w 1997 roku wprowadziłem do swojego warsztatu pracy także technikę fotogramu. Tworząc obrazy w moim studio za pomocą światła i ciepła jako źródła energii (technika Kalorigram) – dla przykładu seria “4 elementy”. W 2004 zacząłem pracować na zewnątrz na łonie natury, wykorzystując noc jako ciemnię a księżyc – jako światło i tworząc obrazy (techniką Lunagramu) wykorzystując jako obiekt pracy wyłącznie naturę. Od 2010 roku mieszkam w Vicar (Hiszpania), gdzie pracuję eksperymentując z technikami otworkową i fotogramu. Prowadzę także warsztaty w Niemczech, Francji i Hiszpanii.

Piotr Wołyński

ur. w 1959 w Poznaniu, artysta wizualny, od końca lat 70. zajmuje się fotografią w obszarze sztuki. Traktuje fotografię jako społeczny paradygmat koncentracji uwagi i porządkowania znaczeń, który wymaga ciągłych eksperymentów i przewartościowań. Studiował filozofię i kulturoznawstwo na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Oprócz działalności artystycznej pisze teksty o sztuce i organizuje wystawy. Od 1985 roku związany z Akademią Sztuk Pięknych w Poznaniu; początkowo jako asystent w pracowni prof. Stefana Wojneckiego, od lat 90. prowadzi własną pracownię. Autor kilkunastu wystaw indywidualnych i uczestnik kilkudziesięciu zbiorowych.